Torbiel pilonidalna, zwana inaczej torbielą włosową, jest przewlekłą i uciążliwą chorobą okolicy szpary międzypośladkowej. Powstaje 3-4 krotnie częściej u mężczyzn, zwłaszcza o ciemnej karnacji, z reguły w przedziale wiekowym 20-40 lat. Powstawaniu torbieli pilonidalnej sprzyja nadmierna potliwość, głęboka szpara pośladkowa i gęste owłosienie tej okolicy. Z uwagi na długi i trudny proces gojenia i ryzyko nawrotu, pacjenci borykają się z tym schorzeniem często przez wiele lat, odczuwając dyskomfort i zakłopotanie.

Przyczyny powstawania torbieli włosowej pozostają niejasne. Najpopularniejsza teoria mówi, że torbiel pilonidalna tworzy się na skutek wnikania pod skórę włosów, co jest spowodowane przez siły działające podczas siadania i wstawania, a także osobniczą wrażliwość skóry. Choroba objawia się najczęściej pod postacią guza w okolicy krzyżowo-guzicznej, wypełnionego ropą i włosami. U małych dzieci przyczyny powstawania mogą być inne i mieć związek z organogenezą w życiu płodowym.

Z uwagi na lokalizację, w jakiej tworzą się torbiele pilonidalne często dochodzi do ich zakażenia, czego następstwem jest powstanie ropnia. Objawia się to pojawieniem bolesnego guza w okolicy szpary międzypośladkowej, z towarzyszącym zaczerwienieniem skóry, twardym naciekiem zapalnym i często gorączką. Z otworów skórnych torbieli może wyciekać ropna lub ropno-krwista wydzielina o specyficznym, nieprzyjemnym zapachu. Nieleczona choroba prowadzi do nawracających stanów zapalnych i infekcyjnych, często wymagających interwencji chirurgicznych.

Podczas konsultacji lekarskiej lekarz, w oparciu o symptomy występujące u pacjenta oraz przeprowadzone badanie USG ocenia zmianę i stawia ostateczną diagnozę. Jeśli potwierdza ona torbiel pilonidalną lekarz ocenia stan ogólny pacjenta i podejmuje decyzje o zabiegu i metodzie jego wykonania.

Typowe leczenie polega na radykalnym wycięciu torbieli przy pomocy różnych technik chirurgicznych – od prostego wycięcia do plastyki z użyciem przesuniętego płata skórnego. Klasyczne operacje wykonuje się w warunkach sali operacyjnej i znieczulenia rdzeniowego lub ogólnego i 2-3 dniowego pobytu w szpitalu. Z uwagi na operowaną okolicę odsetek infekcji ran pooperacyjnych jest tak wysoki, że część chirurgów nie zszywa w ogóle rany pozostawiając ją do otwartego gojenia przez ziarninowanie. W takim wypadku gojenie trwa nawet do kilku miesięcy!

Najnowszą i najmniej inwazyjną metodą leczenia torbieli pilonidalnej jest jej ablacji przy użyciu lasera (SiLaT). Do tego celu używa się jednorazowych światłowodów radialnych emitujących światło laserowe o długości fali 1470 nm. Po nacięciu jamy ropnia wykonuje się jej oczyszczenie, a następnie po wprowadzeniu włókna laserowego wykonuje się ablację torbieli. Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym, w warunkach ambulatoryjnych, więc pacjent bezpośrednio po jego wykonaniu może wrócić do domu. Dolegliwości bólowe po zabiegu są niewielkie, a rana po nacięciu ropnia goi się w ciągu kilku tygodni. Skuteczność zabiegu z użyciem lasera (SiLaT) jest bardzo wysoka i przewyższa większość najpopularniejszych technik chirurgicznych przy bardzo dobrym efekcie kosmetycznym.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Zespół cieśni nadgarstka powstaje na skutek zwyrodnienia lub obrzęku zapalnego struktur w kanale nadgarstka. W wyniku obrzęku tkanek, dochodzi do ucisku i niszczenia delikatnego nerwu pośrodkowego. Powstały ucisk może powodować dolegliwości bólowe oraz utrudniać wykonywanie codziennych czynności.

Nerw pośrodkowy jest nerwem splotu ramiennego, który odpowiada za unerwienie palców dłoni: kciuka, palca wskazującego, palca środkowego oraz częściowo palca serdecznego. Uciśnięcie nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka powoduje dyskomfort w postaci mrowienia i drętwienia, a wraz z postępem choroby zmniejszenie siły chwytu oraz osłabienie czucia w dłoni.

Objawy zespołu cieśni nadgarstka:

Podczas konsultacji lekarskiej ortopeda w pierwszej kolejności przeprowadza z pacjentem wywiad, którego celem jest ustalenie objawów oraz sytuacji, w których objawy się pojawiają lub nasilają. Następnie przystępuje do badania fizykalnego, podczas którego wykonuje badanie palpacyjne oraz ultranograficznego, pokazującego zmiany w obrębie nadgarstka. Jeśli zdaniem lekarza, dolegliwości pacjenta będą związane z nerwem pośrodkowym, skieruje on pacjenta na badanie elektromiografii (EMG). Jest to badanie polegające na pomiarze impulsów przewodzenia nerwowego, którego celem jest ustalenie miejsca uszkodzenia nerwu. Badanie to jest niezbędne do określenia, czy ucisk nerwu pośrodkowego zlokalizowany jest w kanale nadgarstka czy na innym jego poziomie (np. barku, łokciu).

Istnieje możliwość zachowawczego leczenia zespołu cieśni nadgarstka, polegającego na stosowaniu iniekcji sterydów oraz suplementacji witaminy B6. Leczenie to niestety nie przynosi ulgi pacjentowi oraz nie daje znacznej poprawy schorzenia.

Najczęściej stosowanym leczeniem zespołu cieśni nadgarstka jest leczenie operacyjne. Zabieg polega na nacięciu skóry po stronie dłoniowej, rozwarstwieniu tkanek, aż do momentu uwidocznienia troczka zginaczy, a następnie przecięciu więzadła lub rzadziej wykonaniu Z-cięcia, które pozwala na jego wydłużenie bez przerywania ciągłości, w efekcie czego zmniejszenie ucisku na nerw pośrodkowy. Procedura jest małoinwazyjna i całkowicie bezpieczna. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Po około 30 minutach pacjent opuszcza placówkę medyczną o własnych siłach.

Czas rehabilitacji pooperacyjnej w dużej mierze zależy od stopnia uszkodzenia nerwu. Uszkodzenie lekkie, powodujące przed zabiegiem drobne parestezje opuszek palców (mrowienie, drętwienie), regeneruje się po kilku miesiącach. Tymczasem ciężkie uszkodzenia, których wynikiem był zanik czucia na prawie całej dłoni i niedowłady, mogą regenerować się do dwóch lata. Możliwe jest też, że nerw nigdy nie wróci do pierwotnej sprawności, jednak zdarza się to bardzo rzadko. Z tego względu zaleca się rehabilitacje pod okiem doświadczonego fizjoterapeuty, który będzie nadzorować poprawność ćwiczeń oraz monitorować postępy terapii.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Żylaki są objawem niewydolności żylnej. Za ich powstanie najczęściej odpowiadają niewydolne zastawki w głównych pniach żył powierzchownych – w żyle odpiszczelowej i odstrzałkowej. Niewydolność zastawek ma z reguły podłoże genetyczne. Nieprawidłowa budowa ścian naczyń powoduje utratę sprężystości i skłonność do ich rozciągania. Wybór metody leczenia żylaków ma wpływ na jego skuteczność, bezpieczeństwo oraz efekt kosmetyczny.

Podstawowym celem leczenia jest zablokowanie wstecznego dopływu krwi do układu żylnego, który jest przyczyną:

Do pierwszej grupy należą najstarsze metody chirurgiczne – stripping i miniflebektomia. W 1905 roku William Wayne Babcock zastosował po raz pierwszy technikę, polegającą na wyrwaniu żyły odpiszczelowej przy pomocy przewleczonej przez nią drucianej sondy. Z uwagi na niewielką ilość nawrotów oraz stosunkowo niski odsetek groźnych powikłań metoda ta jest wykonywana do dziś. Jej uzupełnieniem jest tak zwana miniflebektomia, czyli wyrwanie obwodowych żylaków z osobnych cięć skórnych. Operacja jest najczęściej przeprowadzana w znieczuleniu rdzeniowym (lek znieczulający wstrzykuje się do kanału kręgowego w kręgosłupie) lub ogólnym, rzadko w miejscowym.

Rzadkimi lecz bardzo poważnymi powikłaniami strippingu może być uszkodzenie układu żył głębokich lub układu tętniczego, a także uszkodzenie pni nerwowych, co może prowadzić do trwałego porażenia grup mięśni lub zaburzeń czucia skórnego. W 2-3% przypadków dochodzi do infekcji ran pooperacyjnych. Paradoksalnie po klasycznych operacjach może także dojść do nasilenia obrzęków kończyny spowodowanych uszkodzeniem węzłów chłonnych i naczyń limfatycznych.

O ile odległe wyniki operacji klasycznych są dość dobre, o tyle w okresie pooperacyjnym dolegliwości bólowe są znacznie nasilone, co jest spowodowane rozległym krwiakiem zalegającym w kanale wyrwanej żyły, ranami pooperacyjnymi, szwami skórnymi oraz uszkodzeniem nerwów czuciowych skóry. Powrót do normalnej aktywności ruchowej zajmuje z reguly kilka do kilkunastu tygodni.

Według zaleceń większości międzynarodowych towarzystw flebologicznych, tradycyjne metody leczenia, takie jak stripping czy miniflebektomia, powinny zostać ograniczone do minimum, gdyż wiążą się z wysokim odsetkiem powikłań miejscowych, dłuższą hospitalizacją oraz znamiennie dłuższym okresem rekonwalescencji pooperacyjnej.

Mniej inwazyjne, wewnątrznaczyniowe metody leczenia są bardzo bezpieczne oraz mogą być stosowane w trybie ambulatoryjnym, co oznacza, że pacjent bezpośrednio po zabiegu może wrócić do domu o własnych siłach, a przede wszystkim po ich zastosowaniu okres rekonwalescencji jest bardzo krótki. W ogromnej większości przypadków pacjenci nie wymagają żadnych leków przeciwbólowych oraz nie muszą ograniczać swojej normalnej aktywności fizycznej. Skuteczność tych zabiegów jest równocześnie dużo wyższa niż metod tradycyjnych, gdyż zastosowanie obrazowania usg podczas zabiegu pozwala unikać większości błędów technicznych, popełnianych przy klasycznych operacjach.

Liczba powikłań po zabiegach wewnątrznaczyniowych jest znikoma i najczęściej ogranicza się do niewielkich dolegliwości bólowych wzdłuż zamkniętych naczyń, co jest wynikiem okolicznego stanu zapalnego, który drażni zakończenia nerwowe skóry. Zgrubienia w tkance podskórnej i przebarwienia skóry najczęściej ustępują w ciągu kilku – kilkunastu tygodni od zabiegu.

Metody małoinwazyjne można podzielić na termiczne i chemiczne. Wśród nich metodą o najlepiej udokumentowanej skuteczności i bezpieczeństwie jest laserowa ablacja wewnątrzżylna (EVLT lub ELVeS). Metoda polega na zamknięciu niewydolnych pni żylnych przy użyciu energii termicznej generowanej światłem lasera. Światłowód wprowadza się do żyły poprzez nakłucie skóry. Cały zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym (w tak zwanej tumescencji), a jego postęp kontroluje się na bieżąco w ultrasonografii. Zastosowanie światła lasera o długości fali 1470 nm (w porównaniu do starszego typu 980 nm) oraz światlowodów o budowie radialnej, ograniczyło ryzyko oparzenia sąsiednich tkanek, a zastosowanie jednorazowych włókien zredukowało do minimum powikłania wynikające z uszkodzenia i migracji fragmentu włókna.

Inną metodą termiczną jest RF – zastosowanie prądu o częstotliwości fali radiowej. Jest to metoda, której efekty lecznicze są zbliżone do lasera. Kolejna metoda, polegająca na zastosowanie pary wodnej, nie znalazła na razie szerokiego zastosowania. Skuteczność tej metody jest niższa w porównaniu do lasera czy RF, a po zabiegu częściej mogą występować oparzenia skóry.

Wśród metod chemicznych najstarszą jest skleroterapia. Polega ona na wstrzyknięciu do niewydolnej żyły substancji chemicznej w postaci płynu lub piany, która uszkadzając śródbłonek naczynia indukuje stan zapalny i proces włóknienia, który z czasem doprowadza do zaniku żyły. Metoda ta świetnie się sprawdza przy zamykaniu niewielkich żylaków lub pajączków naczyniowych jednak przy zamykaniu dużych pni żylnych cechuje się stosunkową niską skutecznością, a zbyt duża objętość i stężenie sklerozantu może być powodem zakrzepicy żył głębokich, a nawet zatorowości płucnej. Ostatnio jest ona stosowana jako metoda mechaniczno-chemiczna – sklerozant w połączeniu z cewnikiem działającym mechanicznie na ścianę naczynia dodatkowo uszkadza mechanicznie śródbłonek naczyniowy, co zwiększa skuteczność zabiegu.

Niedawno pojawiła się kolejna metoda chemiczna, polegająca na aplikacji kleju cyjanoakrylowego i sklejeniu ścian naczynia. Dotychczasowe badania wskazują na większą skuteczność tej metody niż skleroterapii, jednakże zgrubienia w powierzchownie położonych żyłach są dlugotrwałe, a sam klej może powodować odczyny alergiczne.

Wspólną zaletą metod chemicznych jest to, że nie wymagają podawania w trakcie zabiegu znieczulenia, co znacznie skraca jego przebieg. Ponadto użycie środka chemicznego może mieć wpływ na zmniejszenie dolegliwości w okresie pooperacyjnym. Jednak w świetle obecnych badań najskuteczniejszą i najlepiej przebadaną metodą jest ablacja laserowa światłem o częstotliwości 1470 nm przy użyciu włókna o budowie radialnej. Skuteczność zamknięcia żyły przy użyciu tej metody w okresie roku ocenia się na 99,7%, 3 lat na ok. 98% a 5 lat na ponad 96%

Wybór metody leczenia żylaków zależy w głównej mierze od warunków anatomicznych w układzie żylnym oraz doświadczenia operatora. Możliwość łączenia kilku metod podczas jednego zabiegu daje szeroki wachlarz możliwości terapeutycznych, które będą skuteczne i bezpieczne, a dodatkowo pozostawią korzystny efekt kosmetyczny. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych wewnątrzżylnych metod zabieg wykonuje się w trybie ambulatoryjnym, a pacjenci mogą wrócić do normalnej aktywności fizycznej bezpośrednio po zabiegu.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Poradnia Leczenia Ran i Stopy Cukrzycowej w sposób kompleksowy zajmuje się leczeniem trudno gojących się ran. Diagnostykę i leczenie przeprowadza interdyscyplinarny zespół doświadczonych specjalistów – chirurg ogólny, chirurg naczyniowy, ortopeda, specjalista chorób wewnętrznych oraz kardiolog. Naszym pacjentom staramy się zapewnić metody, dzięki którym czas gojenia owrzodzeń ulega znacznemu skróceniu, a przez to zmniejszają się dolegliwości bólowe oraz koszty finansowe całego leczenia.

W pierwszej kolejności należy ocenić układ sercowo-naczyniowy. Podstawową metodą obrazowania jest ultrasonografia dopplerowska naczyń i serca, często poszerzona o badanie usg innych narządów. W przypadku stwierdzenia cech infekcji rany warto jest pobrać wydzielinę z rany do badania bakteriologicznego. Po ustaleniu przyczyn powstania i trudności w gojeniu ran należy zastosować odpowiednie leczenie – zarówno miejscowe jak i ogólne. Jeżeli przyczyn jest wiele pacjenta powinien konsultować zespół złożony z kilku specjalistów. W trakcie leczenia pacjent zgłasza się do Poradni celem określenia postępów leczenia i jego modyfikacji.

Wenątrzżylne laserowe zabiegi zamykania niewydolnych żył to nowoczesna, małoinwazyjna i praktycznie bezbolesna metoda leczenia niewydolności żylnej. Jest ona najskuteczniejszą i najbezpieczniejszą metodą leczenia ze wszystkich obecnie dostępnych na świecie. EVLT nie tylko znacznie przyspiesza gojenie owrzodzeń żylnych ale jest często jedynym skutecznym sposobem leczenia. Niewydolne żyły, powodujące powstanie przewlekłych ran, są zamykane przy zastosowaniu wysokiej temperatury generowanej energią lasera, co znacznie ogranicza ryzyko infekcji miejsc operowanych.

System impulsowej kompresji pneumatycznej to nowoczesna metoda leczenia i zapobiegania chorobom naczyniowym. Wspomaga leczenie owrzodzeń żylnych i tętniczych, obrzęków kończyn oraz zespołu stopy cukrzycowej.

Pseudovac to jedyna dostępna szczepionka przeciwko pałeczce ropy błękitnej Pseudomonas aeruginosa. Zmniejsza częstość zgonów i sepsy, będących skutkiem infekcji P. aeruginosa, skraca czas gojenia ran oraz zmniejsza koszty leczenia ran przewlekłych. Szczepionka może być stosowana profilaktycznie oraz w przypadkach istniejących infekcji, daje trwałą czynną odporność.

Iniekcje z osocza bogatopłytkowego oraz komórek macierzystych odwirowanych z krwi własnej pacjenta przyspieszają odbudowę i regenerację tkanek. Jako nowoczesna metoda lecznicza o wielokierunkowym spektrum działania znacząco rozszerza możliwości terapii u pacjentów z takimi schorzeniami.

Opatrunki chłonne, hydrożelowe, z jonami srebra i inne, są stosowane w leczeniu ran przewlekłych, z martwicą, włóknikiem, wysiękiem oraz ran zainfekowanych. Rodzaj opatrunku jest dobierany indywidualnie do pacjenta, jego schorzenia podstawowego i towarzyszących oraz studium zaawansowania choroby i procesu gojenia.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Badanie elektrokardiograficzne EKG jest najczęściej stosowanym badaniem w diagnostyce zaburzeń rytmu serca. Polega ono na zapisie przewodzenia elektrycznego pochodzącego z bijącego mięśnia sercowego i jest całkowicie nieinwazyjne.

Przy pomocy elektrod zamocowanych na powierzchni klatki piersiowej pacjenta, odbierany jest zapis pracy serca. Elektrokardiograf jest urządzeniem bardzo dokładnym, wychwytującym wszelkie nieprawidłowości w pracy serca, jednak zdarza się, że czas badania, które trwa kilka minut, jest zbyt krótki i nie przedstawia lekarzowi pełnego obrazu problemu. W takich sytuacjach zalecane jest przeprowadzanie badania Holter EKG.

mobileHolter EKG jest urządzeniem służącym do przeprowadzania dobowej lub wielodobowej obserwacji pracy serca. Pacjent podpinany jest pod urządzenie na czas ustalony z lekarzem prowadzącym, a następnie wraca do codziennych obowiązków – chodzi do pracy, uprawia sport, wykonuje porządki domowe. Dzięki dodatkowej możliwości zgłaszania występujących symptomów takich jak duszności, zawroty głowy, kołatanie serca czy zmęczenie, opis badania jest bardzo dokładny i ułatwia precyzyjne postawienie diagnozy.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Wraz z panującą modą na prowadzenie aktywnego trybu życia, zwiększa się ilość osób biegających. W parkach, na chodnikach, w dzień i o zmierzchu, wszędzie widać biegaczy. Część osób rozpoczyna przygodę z bieganiem, aby zrzucić zbędne kilogramy, dla części jest to sposób na stres dnia codziennego. Jedni biegają dla zebrania własnych myśli, dla innych ważna jest szybkość, dystans i determinacja przed nadchodzącym maratonem.

Bez względu na to, czy jesteśmy amatorami i nasza przygoda z bieganiem dopiero się rozpoczyna, czy jesteśmy zaprawionymi w boju maratończykami, nie możemy zapominać o badaniach lekarskich. Świadomość możliwości oraz ograniczeń naszego organizmu pozwoli prowadzić treningi efektywniej i bezpieczniej, z mniejszym ryzykiem powstania kontuzji.

Nawet prowadząc zdrowy i aktywny tryb życia, nie można zapominać o okresowych badaniach krwi. Do podstawowych parametrów, które warto wykonać często biegając należą: morfologia krwi, cholesterol, żelazo, potas, sód i magnez.

Kontrolowanie poziomu minerałów i wyrównywanie ich niedoborów u osób biegających jest bardzo ważne, ponieważ ich niedobory mogą powodować skurcze mięśni oraz osłabiać efektywność treningu.

Wysiłek fizyczny jest dużym obciążeniem dla naszego serca. Planując treningi biegowe warto zaplanować również wizytę u kardiologa, który zbada czy nasz układ krążenia oraz serce funkcjonują prawidłowo. Podczas konsultacji lekarz wykonuje EKG spoczynkowe i USG serca, których celem jest wykrycie nieprawidłowości w pracy i budowie serca. Wykrycie w odpowiednim czasie schorzeń mięśnia sercowego zapobiegnie sytuacji nagłego pogorszenia stanu zdrowia, w tym wystąpieniu arytmii lub stanu przedzawałowego podczas intensywnego wysiłku fizycznego.

Biegi, jak każdy inny wysiłek fizyczny powodują w organizmie urazy, napięcia oraz przeciążenia. O ile te pierwsze dają o sobie znać od razu dolegliwościami bólowymi, tak mikrourazy mogą gromadzić się w organizmie bezobjawowo przez dłuższy czas. Na indywidualnej terapii fizjoterapeuta pomaga wykryć wszelkie występujące lub skumulowane w ciele nieprawidłowości oraz dobiera ćwiczenia, zapobiegające kontuzji, w którą mogłyby się przekształcić.

Poważniejsze oraz dające dolegliwości bólowe kontuzje przez rozpoczęciem fizjoterapii mogą wymagać leczenia ortopedycznego. Podczas konsultacji lekarz ortopeda, aby ocenić struktury powierzchniowe stawów wykonuje badanie USG. Jeśli pacjent ma silne dolegliwości bólowe, a uraz powstał np. podczas upadku lub złego postawienia stopy, niezbędne jest skierowanie na badanie RTG w celu sprawdzenia, czy podczas urazu kość nie uległa złamaniu. Zdiagnozowanie przyczyny oraz farmakologiczne leczenie skróci rekonwalescencje i wzmocni efekty fizjoterapii.

Świadome bieganie i osiąganie efektów, nie polega tylko na pokonywaniu większych odległości w krótszym czasie. Ważne jest znać możliwości oraz ograniczenia swojego organizmu. Okresowe badania laboratoryjne i konsultacje lekarskie pomogą nam zapobiegać kontuzjom i uchronią nas przed nieświadomym pogorszeniem stanu zdrowia.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Czy zdarzają Ci się sytuacje, w których Twoje serce bije inaczej niż zwykle? Czy analizowałeś okoliczności, w jakich do tego dochodzi? Czy zdarza się to często i coraz bardziej Cię niepokoi?

Bicie serca, czyli skurcz mięśnia sercowego mierzony jest jako puls, czyli ruch naczyń tętniczych. Podczas pomiaru zwraca się uwagę na szereg czynników. Najważniejszymi z nich jest częstotliwość i miarowość bicia.

Częstotliwością określamy ilość uderzeń serca. Za czas pomiaru przyjęta jest jedna minuta, a prawidłowa ilość uderzeń u zdrowego, dorosłego człowieka waha się w przedziale od 60 do 100. Podczas określania miarowości zwraca się uwagę na to, czy uderzenia następują w jednakowych odstępach czasu oraz czy każdemu uderzeniu towarzyszy jednakowa siła.

Rytm pracy serca wyznaczany jest przez węzeł zatokowo – przedsionkowy. Węzeł ten nadaje rytm całemu sercu poprzez spontaniczne wyładowania, a kardiomiocyty – komórki serca, zapewniają rozprzestrzenianie się fali powstałej podczas wyładowania, powodującej najpierw skurcz przedsionków, a następnie skurcz komór. Kiedy liczba uderzeń serca przekracza bezpieczny zakres 60 – 100 na minutę, a dodatkowo skurcze serca następują nieregularnie, mamy do czynienia z zaburzeniami rytmu serca. Przyczyn prowadzących do zaburzeń jest wiele i mogą one mieć różne podłoże.

Nie w każdym przypadku arytmia oznacza groźną chorobę. Jeśli arytmia przechodzi bezobjawowo, a jej podłoże nie jest związane z chorobą serca, leczenie farmakologiczne nie będzie potrzebne. Inaczej wygląda sytuacja, kiedy pacjent z związku z zaburzeniem rytmu serca odczuwa szereg objawów np. kołatanie, duszności, ucisk w klatce piersiowej, zawroty głowy. Objawy takie mogą być zagrożeniem dla zdrowia i wymagają specjalistycznej opieki lekarskiej.

Podczas wizyty w gabinecie lekarskim, specjalista z dziedziny kardiologii zapyta nas o nasze samopoczucie i kondycję podczas wykonywania zwykłych, codziennych czynności. Jeśli uzna za konieczne, skieruje nas na badanie RTG klatki piersiowej oraz badania biochemiczne (poziom hormonów oraz elektrolitów).

Ponadto podstawowym i najczęściej stosowanym badaniem w diagnostyce zaburzeń rytmu serca jest badanie elektrokardiograficzne EKG. Badanie to polega na zapisie przewodzenia elektrycznego pochodzącego z pracy serca. Przy pomocy elektrod zamocowanych na powierzchni klatki piersiowej pacjenta, odbierany jest zapis. Wynik badania przedstawiony jest za pomocą krzywej elektrokardiograficznej.

Oprócz tradycyjnego badania EKG w gabinecie, możliwe jest również założenie Holtera EKG. Urządzenie to, będzie monitorowało pracę naszego serca oraz wykrywało wszelkie nieprawidłowości przez czas 24 godzin lub jeśli zaleci lekarz, kilku dni. Nawet jeśli badanie Holter EKG wypadnie prawidłowo, bo akurat w dzień rejestracji nie odczuwamy arytmii, to badanie ma dużą wartość. W większości przypadków zupełnie prawidłowy wynik badania EKG i Holter EKG, a także USG serca pozwala wykluczyć groźną dla życia arytmię komorową.

Umiarowienie rytmu serca gwarantuje nam spokojniejszy sen i funkcjonowanie w ciągu dnia, a także zapobiega zaburzeniom rytmu serca związanym ze stresem.

Nawet jeśli kołatania serca pojawiają się u nas sporadycznie i bez uciążliwych symptomów powinniśmy udać się na konsultację lekarską. Ustalenie przyczyny arytmii zapobiegnie sytuacjom, które mogłyby stanowić bezpośrednie zagrożenie życia.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Czy zastanawiałaś się kiedyś, czy twoje problemy ze snem, kłopoty z koncentracją, wzrost masy ciała lub wiecznie sucha skóra to tylko chwilowe osłabienie organizmu? A może to początek poważnej choroby? Jeśli objawy te utrzymują się przez dłuższy czas lub się powtarzają, to być może winowajcą jest gruczoł tarczycy.

Tarczyca jest gruczołem wydzielania wewnętrznego. Produkowane przez nią hormony: trójjodotyronina (T3) i tyroksyna (T4) stymulują wzrost i rozwój organizmu, wpływają na metabolizm i mają istotne znaczenie dla rozwoju ośrodkowego układu nerwowego. Praca tarczycy wpływa także na funkcjonowanie układu rozrodczego i pokarmowego. Tarczyca wpływa więc zarówno na fizyczne jak i psychiczne procesy zachodzące w organizmie człowieka.

Obco brzmiące słowo „Hashimoto” to nazwisko japońskiego chirurga, który pierwszy opisał cztery przypadki tej choroby.  Choroba Hashimoto jest zapaleniem gruczołu tarczycy mającym podłoże autoimmunologiczne. W chorobie tej, w wyniku nieprawidłowego pobudzenia układu immunologicznego, dochodzi do powstawania przeciwciał przeciwko własnej tarczycy i w konsekwencji do jej powolnego niszczenia, co prowadzi do zmniejszenia produkcji hormonów.

Choroba ta częściej występuje u pacjentów z innymi choroba autoimmunologicznymi (np. celiakią, cukrzycą typu 1, bielactwem, reumatoidalnym zapaleniem stawów, niedokrwistością Addisona i Biermera.

Objawy choroby Hashimoto często są lekceważone lub tłumaczone ogólnym osłabieniem organizmu. Zaliczamy do nich:

Badaniem tarczycy zajmuje się lekarz endokrynolog. Na wizycie lekarz przeprowadza z nami wywiad oraz wykonuje  badanie ultrasonograficzne tarczycy, które ocenia jej rozmiar, echostrukturę oraz ewentualną obecność zmian ogniskowych. Dodatkowo jeśli lekarz stwierdzi konieczność, wystawi skierowanie na badania laboratoryjne (TSH, FT4, FT3 oraz przeciwciała antyTPO i ewentualnie antyTG), które sprawdzą czy gruczoł tarczycy funkcjonuje prawidłowo oraz w przypadku obecności zmian ogniskowych zleci wykonanie biopsji tarczycy.

Jak widać, wiele czynników może świadczyć o chorobie Hashimoto, dlatego warto upewnić się czy problem nas dotyczy na wizycie u specjalisty.

W przypadku potwierdzenia rozwoju niedoczynności tarczycy w przebiegu choroby Hashimoto, lekarz zaleci przyjmowanie preparatu lewotyroksyny. Leczenie jest przewlekłe i wymaga kontynuacji przez całe życie.

Jeśli mamy objawy mogące świadczyć o chorobie Hashimoto i związanej z nią niedoczynnością, nie powinniśmy ich bagatelizować, gdyż nieleczona choroba może prowadzić  do znacznego pogorszenia stanu zdrowia. W przypadku potwierdzenia rozwoju niedoczynności tarczycy w przebiegu choroby Hashimoto, lekarz zaleci przyjmowanie preparatu lewotyroksyny. Leczenie jest przewlekłe i wymaga kontynuacji przez całe życie.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Przewlekła niewydolność żylna to choroba, której przyczyną jest utrudnienie odpływu krwi z układu żylnego. Może być spowodowana upośledzeniem funkcji zastawek w żyłach powierzchownych – choroba żylakowa, lub głębokich – zakrzepica żylna. Niewydolność żylna powstaje na skutek zastoju krwi w układzie żylnym, który powoduje wzrost ciśnienia krwi w żyłach i z upływem czasu doprowadza do ich znacznego poszerzenia. Poszerzone żyły widoczne na nogach są nazywane żylakami.

Żylaki początkowo traktowane są jako problem kosmetyczny, jednak w wyniku nie leczonej choroby mogą pojawić się obrzęki podudzi, początkowo w okolicy kostek. Obrzęki nasilają się pod wieczór, a ustępują po nocy spędzonej w pozycji leżącej. Z biegiem czasu mogą się jednak utrwalić i nie ustępować po nocy. Są one spowodowane płynem przenikającym z przepełnionych krwią żylną naczyń do tkanki podskórnej. Charakterystycznym objawem obrzęku jest dołek na skórze, który pozostaje po ucisku palcem. Ze względu na plastyczność obrzękniętej tkanki podskórnej obrzęk często jest nazywany „ciastowatym”.

Do płynu rozlanego w tkance podskórnej wnikają komórki zapalne, które często wywołują stan zapalny. Jego charakterystycznym objawem jest stwardnienie i zaczerwienienie skóry i tkanki podskórnej, jej żywa bolesność i wzmożone ucieplenie. Zapalenie najczęściej lokalizuje się na podudziach – w okolicy kostek oraz na przedniej powierzchni goleni. W stanie zapalnym często pojawia się alergizacja skóry. Na skórze pojawia się wysypka oraz liczne pęcherzyki zawierające surowiczy płyn oraz powodujące bardzo dokuczliwy świąd. Chorzy drapią się tak mocno, że często dochodzi do mechanicznych uszkodzeń skóry i obfitego sączenia surowiczego płynu na zewnątrz

Mechaniczne uszkodzenia zmienionej zapalnie skóry mogą prowadzić do powstania owrzodzeń – głębokich, niegojących się ran. Rany ulegają często zakażeniu, sączy z nich wydzielina surowiczo-ropna, powodują nieustający ból, a gojenie ich jest długotrwałe i trudne. Owrzodzenia mają też skłonność do nawrotów. Zastój krwi w żylakach sprzyja powstawaniu zakrzepicy żylnej. Charakterystycznym objawem jest stwardnienie żylaków, zaczerwienienie i bolesność skóry w tej okolicy. Najczęściej zakrzepica żylaków ma charakter miejscowy jednak w niektórych przypadkach może ona przechodzić na żyły głębokie, co stwarza zagrożenie dla życia chorego. Stany zapalne ustępując pozostawiają po sobie brunatne przebarwienia skóry, które często utrzymują się przez wiele lat. Owrzodzenia po wygojeniu pozostawiają rozległe blizny.

Zaawansowana niewydolność żylna może upośledzić sprawność i komfort życia chorego na wiele miesięcy a nawet lat. Niesprawność kończyn dolnych spowodowana chorobami żył może nasilać powstawanie zmian zwyrodnieniowych w stawach kończyn oraz w kręgosłupie. Odpowiednio wczesne rozpoczęcie leczenia daje doskonałe efekty zarówno lecznicze jak i kosmetyczne. Nieinwazyjne leczenie niewydolności żylnej polega na noszeniu odpowiednio dobranych wyrobów kompresyjnych – podkolanówek lub pończoch o stopniowanym ucisku. Owrzodzenia żylne powinny być oczyszczane przy pomocy indywidualnie dobranych opatrunków i preparatów, pod kontrolą doświadczonego personelu lekarskiego i pielęgniarskiego.

W rozpoznawaniu i różnicowaniu chorób żył najistotniejszym badaniem jest ultrasonografia dopplerowska, dzięki której można ocenić przepływ krwi w naczyniach. Na podstawie badania usg duplex Doppler można chorego zakwalifikować do leczenia chirurgicznego. Jeżeli przyczyną niewydolności żylnej jest uszkodzenie zastawek żył w układzie powierzchownym to aby ograniczyć refluks, czyli przepływ wsteczny, powodujący wzrost ciśnienia krwi żylnej, należy uszkodzone żyły wyłączyć z krążenia poprzez ich zamknięcie.

Obecnie „złotym standardem” na całym świecie są zabiegi małoinwazyjne, wykonywane w gabinecie zabiegowym w trybie ambulatoryjnym – co oznacza, że pacjent może bezpośrednio po zabiegu opuścić centrum medyczne i wrócić o własnych siłach do domu.

Do najskuteczniejszych i najbezpieczniejszych metod zalicza się zabiegi laserowe – z użyciem wewnątrzżylnego lasera 1470 nm, wykonywane pod kontrolą ultrasonografii w znieczuleniu miejscowym. Światłowód laserowy wprowadza się do żyły poprzez niewielkie nakłucie skóry. Energia pochodząca ze światła laserowego powoduje zamknięcie się chorej żyły i blokuje dopływ krwi do żylaków. Podobnie wykonuje się zabiegi RF – tutaj źródłem energii termicznej jest prąd o częstotliwości fali radiowej.

W ostatnim czasie coraz większą popularnością cieszą się metody mechaniczno-chemiczne (np. ClariVein). Tutaj zamknięcie żyły następuje po uszkodzeniu śródbłonka chorej żyły przez wirujący cewnik, a podawany podczas zabiegu sklerozant doprowadza do trwałego zamknięcia żyły. Zabieg nie wymaga podania znieczulenia, dzięki czemu pacjent nie odczuwa dyskomfortu związanego z nakłucia skóry a czas zabiegu ulega znacznemu skróceniu. Bardzo kręte żyły, drobne żylaki oraz pajączki naczyniowe można zamknąć przy pomocy skleroterapii. Do zabiegu używa się płynnego sklerozantu, podawanego najczęściej w formie piany. Chemicznie jest on detergentem, który doprowadza do podrażnienia śródbłonka naczyniowego co doprowadza do zakrzepnięcia żyły a następnie po upływie kilku lub nawet kilkunastu tygodni – do zwłóknienia żyły, po którym przestaje być widoczna i wyczuwalna. Do zamykania uszkodzonych żył mogą również służyć kleje tkankowe. Za ich pomocą można zamykać zarówno duże pnie żylne jak i niewielkie żylaki.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.