Większość pacjentów zgłaszająca się do chirurga naczyniowego z pajączkami traktuje je jako problem estetyczny. Teleangiektazje i wenulektazje są jednak najczęściej objawem pojawiającej się lub postępującej niewydolności żylnej. Jakie możliwości leczenia mamy do wyboru, jeśli zobaczymy pajączki naczyniowe na naszych nogach?

Pierwszym krokiem w przypadku pojawienia się pajączków naczyniowych jest konsultacja z chirurgiem naczyniowym. Podczas wizyty specjalista przeprowadzi wywiad lekarski, w którym ustali między innymi, czy w rodzinie pacjenta występowała wcześniej niewydolność żylna i żylaki. Następnie zostanie wykonane badanie usg doppler, które pozwoli specjaliście ocenić stan i drożność naczyń. Na podstawie przeprowadzonego badania i wywiadu chirurg naczyniowy będzie mógł zakwalifikować pacjenta do leczenia. Istnieje kilka metod skutecznego i bezpiecznego usuwania pajączków naczyniowych m.in. skleroterapia oraz laseroterapia przezskórna vasculaze.

Skleroterapia jest metodą zamykania pajączków przy pomocy chemicznego sklerozantu, czyli substancji, która po wprowadzeniu do naczynia powoduje obrzęk ściany, zmniejszenie w nim przepływu i w konsekwencji jego zwłóknienie. Efekt zamknięcia pajączka widoczny jest od razu, jednak na całościowy efekt kosmetyczny musimy poczekać w zależności od wielkości i głębokości położenia naczynia od kilku tygodni do kilku miesięcy. Procedura jest prawie bezbolesna i najczęściej wykonywana bez znieczulenia. Skleroterapia jest nieinwazyjna i bezpieczna, a zastosowanie kilku technik tego zabiegu pozwala usuwać naczynka różniej wielkości. W przypadku pajączków o bardzo małej średnicy istnieje jednak ryzyko podania sklerozantu poza ścianę naczynia. W takim wypadku częściej proponowanym zabiegiem jest laseroterapia przezskórna.

Vasculaze to urządzenie przeznaczone do koagulacji i zamykania łagodnych zmian naczyniowych. Podczas zabiegu specjalnie zaprojektowana głowica wysyła impulsy światła, powodując zanikanie pajączków. Zabieg jest szybką procedurą, która trwa kilka sekund w obszarze jednego naczynia. Całkowity czas jednej sesji wynosi ok. 40 min. Procedura cechuje się bardzo dobrą skutecznością, jednak pełen efekt widoczny jest stopniowo, po wykonaniu serii kilku zabiegów. Ich ilość zależy od ilości i rodzaju pajączków. Zazwyczaj są to 3 sesje wykonywane w odstępach 4 – 8 tygodni.

Jeśli podczas badania usg doppler chirurg naczyniowy zdiagnozuje niewydolność żylną, wykonanie zabiegu skleroterapii lub laseroterapii przezskórnej może okazać się niewystarczającym rozwiązaniem lub jedynie maskowaniem problemu. W przypadku stwierdzenia niedrożnych naczyń rekomendowanym rozwiązaniem jest ich laserowa ablacja wewnątrzżylna. Zabieg EVLT może być wykonany jako pierwszy etap leczenia lub jednocześnie z zabiegiem skleroterapii.

Wszystkie metody usuwania pajączków naczyniowych stosowane są z wysoką skutecznością, jednak żadna z nich nie chroni pacjenta przed powstaniem nowych sieci naczynek. U pacjentów borykających się z niewydolnością żylną i pajączkami naczyniowymi zalecane jest kontrolowanie stanu naczyń pod okiem specjalisty oraz usuwanie pojawiających się pajączków naczyniowych. Opieka doświadczonego chirurga naczyniowego przyczyni się do zachowania pod kontrolą choroby żylnej.

W poradni chorób naczyń zajmujemy się diagnostyką i leczeniem żylaków, zakrzepicy żylnej, powikłań miażdżycy oraz cukrzycy. Stosujemy nowoczesne i małoinwazyjne techniki zabiegowe, po których pacjenci bardzo szybko wracają do pełnej sprawności.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

USG piersi, obok mammografii jest badaniem odgrywającym istotną rolę w profilaktyce raka piersi. O ile w diagnostyce onkologicznej stanowią badania wzajemnie dopełniające się, tak w badaniach profilaktycznych, u pacjentek młodszych zalecane jest badanie USG piersi, a u starszych mammografia.

USG piersi jest nieinwazyjną i skuteczną metodą obrazowania, dzięki której możliwe jest wykrycie ewentualnych zmian w piersiach już na wczesnym etapie rozwoju. Badanie pozwala na ocenę budowy piersi, określenie stosunku tkanki tłuszczonej i gruczołowej, ocenę wielkości występujących guzków ogniskowych oraz rozróżnienie ich struktury: litej lub torbielowatej. W celu profilaktyki raka piersi zalecane jest wykonywanie badania USG piersi raz do roku, u kobiet po 20 roku życia. Kontrolnym badaniom powinny poddawać się również pacjentki znajdujące się w grupie ryzyka chorób piersi lub będące pod kontrolą onkologiczną po leczeniu chorób piersi. Wskazaniem do badania jest również wyczucie w piersi guzka podczas samobadania palpacyjnego oraz występowanie wysięku z brodawki sutkowej.

Badanie USG piersi nie wymaga od pacjentki żadnego szczególnego przygotowania. Można wykonać je w dowolnym dniu cyklu, chociaż zalecane jest przeprowadzenie USG piersi w jego pierwszej połowie. Jeśli jest to kolejne badanie warto zabrać opis poprzedniego ze sobą. Specjalista sporządzający wynik USG piersi będzie miał możliwość ocenić czy widoczny poprzednim razem guzek zmienił rozmiar oraz swój charakter.

Przed rozpoczęciem badania USG piersi lekarz przeprowadza z pacjentem wywiad. Oprócz pytań odnośnie swojego stanu zdrowia i przebytych chorób możemy spodziewać się pytania dotyczącego historii chorób nowotworowych w rodzinie. Znajomość odpowiedzi na to pytanie jest ważna, ponieważ pacjentek występujących w grupie podwyższonego ryzyka chorób piersi powinny być objęte opieką specjalisty.

USG piersi może być wykonane jako samodzielne badanie przez radiologa lub podczas konsultacji chirurga onkologa. Badanie przeprowadzane jest w pozycji leżącej. Po zdjęciu górnej części garderoby pacjentka proszona jest o położenie się na kozetce oraz przeniesienie rąk za głowę. USG piersi to badanie nieinwazyjne i bezbolesne.

W zależności od struktury i wielkości zmiany ogniskowej znajdującej się w piersi, specjalista wykonujący badanie USG może zlecić jej obserwację, punkcję lub biopsję. Guzki nie budzące podejrzeń nowotworu złośliwego oraz niewielkie torbiele pozostawiane są do obserwacji, zazwyczaj co 3 – 6 miesięcy. Jeśli torbiel z powodu wielkości lub położenia jest źródłem dyskomfortu lub bólu pacjentki zalecana jest punkcja. Punkcja piersi to zabieg polegający na opróżnieniu zawartości torbieli – pływu. W przypadku bardziej złożonych struktur torbieli oraz zmian litych, budzących podejrzenie choroby nowotworowej pacjentka kierowana jest biopsję gruboigłową lub mammotomiczną piersi. Badanie przeprowadzane jest w znieczuleniu miejscowym, a materiał pobrany podczas zabiegu przekazywany jest do badania histopatologicznego.

Profilaktyka raka piersi jest ważnym elementem profilaktyki zdrowotnej. Regularne samobadanie piersi oraz wykonywanie badania USG piersi jest niezwykle istotne i pozwala na wczesne wykrywanie zmian ogniskowych.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Bóle stawów to dokuczliwa dolegliwość, która hamuje ogólną sprawność organizmu i powoduje wiele ograniczeń. Jego źródłem może być wiele czynników takich jak urazy i przeciążenia, stan zapalny lub zmiany zwyrodnieniowe w obrębie stawu.

Staw jest elementem narządu ruchu. Pełni funkcję łącznika pomiędzy dwiema kośćmi szkieletu oraz odpowiada za zapewnienie mobilności tego połączenia. Dzięki złożonej strukturze zapewnia płynną ruchomość narządu ruchu i zapobiega ścieraniu się powierzchni kości.

Chociaż dolegliwości bólowe są symptomem dominującym, istnieją też inne objawy mogące sygnalizować problem w obrębię stawu. Jeśli przyczyną problemu jest uraz – skręcenie, zwichnięcie lub przeciążenie, dolegliwościom bólowym może towarzyszyć obrzęk, krwiak, ograniczona lub uniemożliwiona mobilność. W przypadku zmian zwyrodnieniowych bólowi i ograniczonej ruchomości towarzyszy charakterystyczne trzeszczenie pochodzące z tarcia o siebie kości, na powierzchni których nastąpiła degradacja chrząstki. Zmianom zapalnym często towarzyszy wysięk lub nagromadzenie się płynu w torebce stawowej.

W doborze odpowiedniego leczenia bólu stawów istotne jest właściwe rozpoznanie problemu oraz chorób towarzyszących mogących mieć wpływ na czas oraz efekty leczenia. Podstawą jest przeprowadzenie wywiadu z pacjentem, podczas którego lekarz może zadać pytania takie jak:

Dodatkowo lekarz przeprowadza badanie podmiotowe oceniające zakres ruchu oraz wykonuje badanie USG, które pozwala na dokładniejszą ocenę i wychwycenie ewentualnych zmian w strukturze danego stawu. Kiedy konieczne jest poszerzenie diagnostyki, specjalista zleca badania radiologiczne (RTG, TK, MRI).

Objawowe leczenie przeciwbólowe bywa niewystarczające i często prowadzi do pogłębiania się przyczyny bólu stawu. W leczeniu ważne jest interdyscyplinarne podejście łączące kilka metod leczenia, które zapewni skuteczne rozwiązanie problemu.

W leczeniu bólu stawu bardzo ważną rolę odgrywa uświadomienie pacjenta, jak potrzebna jest do prawidłowego funkcjonowania narządu ruchu aktywność fizyczna oraz odpowiednia dieta. Jeśli pacjent choruje na schorzenia współistniejące takie jak: otyłość, cukrzyca czy dna moczanowa, odpowiednia dieta oraz wprowadzenie umiarkowanej, nieprzeciążającej aktywności fizycznej, która pozwoli na redukcję masy ciała, wspomoże cały proces terapeutyczny.

Po pomoc we wprowadzeniu do życia aktywności fizycznej oraz przywróceniu odpowiedniego zakresu ruchu możemy zgłosić się do fizjoterapeuty. Odpowiednio dobraną terapią indywidualną oraz kinezyterapią możemy wzmocnić nasze ciało oraz zmniejszyć natężenie dolegliwości bólowych.

W przypadku bardzo silnego bólu, oprócz fizjoterapii, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu może zaproponować nieoperacyjne metody leczenia polecające na iniekcjach dostawowych różnego rodzaju preparatów. Najczęściej stosowanymi preparatami są blokady sterydowe, kwas hialuronowy, kolagen oraz osocze bogatopłytkowe.

Iniekcja kwasem hialuronowym wskazana jest u pacjentów, u których z powodu zmian zwyrodnieniowych lub z powodu urazu pojawiło się ograniczenie ruchomości. Kwas hialuronowy zwiększa lepkość i ilość płynu maziowego w torebce stawowej, dzięki czemu poprawia się mobilność w stawie. Dodatkowo kwas hialuronowy zwiększa nawilżenie powierzchni chrząstek stawowych, zmniejszając tym samym patologiczne tarcie i trzeszczenie i zabezpieczając staw przed urazami mechanicznymi.

Blokada steroidowa stosowana jest dostawowo w przypadku stanu zapalnego oraz długo utrzymującego się silnego bólu. Najczęściej stosowanym lekiem jest Diprophos. Jego działanie ma charakter jedynie miejscowy, zmniejszający stan zapalny i dolegliwości bólowe, dlatego lek ten powinien być wprowadzony jako uzupełnienie rehabilitacji lub w czasie oczekiwania pacjenta na zabieg.

Iniekcja kolagenu stosowana jest w celu odbudowy struktur włókien kolagenowych w tkankach i chrząstkach. Dzięki wsparciu regeneracji i odbudowie struktur poprawia się funkcjonalność stawu.

Osocze bogatopłytkowe odwirowywane jest z krwi własnej pacjenta. Osocze zawiera stężoną ilość płytek krwi, które wspomagają procesy regeneracyjne mięśni.

Lekceważenie dolegliwości bólowych w obrębie stawu może doprowadzić do bardziej dokuczliwych objawów takich jak trudności w poruszaniu, obrzęki czy stany zapalne. Jeśli dolegliwości bólowe nie ustępują po kilku dniach stosowania maści przeciwbólowych bez recepty oraz zimnych okładów warto rozważyć konsultację ortopedyczną. Podczas wizyty specjalista nie tylko zdiagnozuje problem, ale również dobierze odpowiednie leczenie, które pozwoli na powrót do codzienności bez nadmiernego dyskomfortu.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Wrastający paznokieć jest chorobą dość powszechną zwłaszcza wśród młodych ludzi. Przyczyną pojawienia się dolegliwości jest wrastanie się brzegu paznokcia w boczny wał paznokciowy. Podczas chodzenia dochodzi do powtarzanych mikrourazów, powodujących powstanie rany wzdłuż wału, odczynu zapalnego i wtórnej infekcji. Charakterystycznym objawem jest obrzęk, zaczerwienienie oraz ból w okolicy bocznego wału po stronie wrastania. Nierzadko towarzyszy temu wyciek treści ropnej spod wału.

Schorzenie częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. Wrastający paznokieć dotyczy w ogromnej większości palców stóp, z czego ponad 80% zmian pojawia się na paluchu. W dalszej kolejności zmiany mogą się pojawiać na skrajnym 5 palcu stopy.

Najczęstszą przyczyną pojawiania się schorzenia jest nieprawidłowe obcinanie paznokci. Jak się okazuje, sprzyja temu zwyczaj ścinania i zaokrąglania bocznych części paznokcia, co może doprowadzać do przerastania wału na tor wzrostu płytki paznokciowej i „kolizji” z rosnącym paznokciem. Obcinanie paznokcia równo w poprzek płytki zapobiega podobnym zdarzeniom.

Kolejną przyczyną może być noszenie źle dopasowanego obuwia, często zbyt wąskiego, co doprowadza do dociśnięcia wałów bocznych paznokcia do płytki, co może doprowadzić do zranienia skóry podczas chodzenia.

Innymi przyczynami wrastania paznokcia mogą być: genetycznie uwarunkowana budowa płytki (łukowate wygięcie w płaszczyźnie poprzecznej), duży nacisk na stopy (otyłość lub ciąża), przebyte urazy stóp czy nadpotliwość.

Leczenie zachowawcze stosuje się w stanach umiarkowanie nasilonych dolegliwości oraz gdy wrastanie paznokcia nie jest zbyt głębokie. Stosuje się techniki zmieniające geometrię płytki paznokciowej (klamerki, rurki, tamponady, kostka Arkady).

Gdy leczenie zachowawcze okazuje się nieskuteczne lub choroba nawraca, wrastający paznokieć powinien być leczony chirurgicznie. Klasyczny zabieg chirurgiczny polega na klinowym wycięciu brzegu paznokcia wraz z wałem bocznym oraz macierzą, aby trwale zwęzić płytkę paznokciową i zapobiec jej bocznemu wrastaniu. Prawidłowo wykonany zabieg charakteryzuje się wysoką skutecznością (ok. 98%) jednak pacjenci skarżą się na dolegliwości bólowe po zabiegu, które często wynikają z samej rany oraz szwów założonych często przez płytkę paznokciową. Poza tym do takiego leczenia nie są kwalifikowani pacjenci z objawami infekcji czy zapalenia wału, a doprowadzenie do ustąpienia tych objawów jest często trudne i długotrwałe.

Małoinwazyjną modyfikacją leczenia chirurgicznego jest zabieg fenolizacji. Charakteryzuje się równie wysoką skutecznością co wycięcie klinowe, jednak jest dużo mniej inwazyjny, daje lepszy efekt kosmetyczny, a przede wszystkim dolegliwości bólowe po zabiegu są minimalne i z reguły nie przeszkadzają pacjentom w normalnej aktywności fizycznej.

Zabieg trwa około 15-20 minut, przeprowadza się go w znieczuleniu nasiękowym metodą Obersta – środek znieczulający podaje się w okolicę nasady palca z obu stron, co doprowadza do kilkugodzinnego, całkowitego znieczulenia całego palca. Następnie podważa się brzeg płytki paznokciowej i wywija się go na górną powierzchnię wału wraz ze skrzydełkiem paznokcia u jego nasady. Dzięki temu manewrowi chirurg może ocenić, ile brzegu należy skrócić, aby zapobiec wrastaniu a jednocześnie utrzymać dobry efekt kosmetyczny palca. Po wycięciu brzegu płytki paznokciowej do przestrzeni pomiędzy wałem, a pozostałą częścią paznokcia aplikuje się niewielką ilość roztworu fenolu. Działanie fenolu doprowadza do usunięcia fragmentu odsłoniętej macierzy paznokcia, dzięki czemu paznokieć nie odrasta w ustalonym wcześniej zakresie. Fenol ma także właściwości odkażające i przeciwbakteryjne, dzięki czemu zabieg może być przeprowadzony w środowisku zainfekowanym oraz przy współistniejącym stanie zapalnym. Niektóre źródła podają, że ma on także niewielkie właściwości znieczulające w miejscu aplikacji, co może odpowiadać za znaczne zmniejszenie dolegliwości w przebiegu pooperacyjnym w porównaniu do klasycznych technik chirurgicznych. Rana po zabiegu fenolizacji goi się przez ziarninowanie ok. 2-3 tygodnie, jednak nie ogranicza to znacząco normalnej aktywności fizycznej pacjentów. Nawroty choroby zdarzają się bardzo rzadko (ok. 2%) i dotyczą z reguły pacjentów, którzy w przeszłości byli leczeni chirurgicznie metodą klasyczną, często kilkukrotnie.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Puls, inaczej nazywany tętnem, to falisty ruch naczyń krwionośnych, który jest zależny od skurczów serca oraz sprężystości tętnic. Jeśli jest zbyt wysoki (ma ponad 100 uderzeń na minutę), nazywamy go tachykardią, a jeśli zbyt niski (mniej niż 60 uderzeń na minutę), możemy mówić o bradykardii. Czy zbyt szybkie lub wolne uderzenia serca w każdym wypadku są oznaką problemów z sercem?

Prawidłową normę pulsu określa się poprzez kondycję zdrowotną oraz wiek pacjenta. Aby tętno było zbadane poprawnie, należy je mierzyć w spoczynku i przy uspokojonym oddechu. Jeśli w warunkach domowych pomiary za każdym razem są inne, należy rozważyć wizytę u specjalisty.

Optymalne normy dla prawidłowego tętna to około:

Po wysiłku fizycznym oraz podczas stresujących sytuacji puls wzrasta i uznaje się to za zjawisko normalne. Istnieją jednak objawy, których nie należy bagatelizować. Są to:

Najczęstsze przyczyny wysokiego tętna to:

W celu obniżenia wysokiego tętna należy przede wszystkim zaczerpnąć świeżego powietrza i oddychać spokojnie oraz napić się szklanki zimnej wody. Osoby, które zmagają się ze stale podwyższonym tętnem, powinny zrezygnować z picia alkoholu oraz palenia papierosów. Ważne jest także, aby zadbać o codzienny ruch, zdrową dietę oraz picie ziół uspokajających.

Nie należy bagatelizować wysokiego pulsu. Jeśli problem nawraca, warto rozważyć konsultację ze specjalistą z zakresu kardiologii, który podczas wizyty wykona badanie elektrokardiograficzne EKG polegające na zapisie przewodzenia elektrycznego pochodzącego z pracy serca oraz badanie USG, dzięki któremu ocenia się czynność zastawek serca oraz objętość i grubość przedsionków i komór serca. Niekiedy diagnostyka poszerzana jest również o badanie holter EKG lub holter ciśnieniowy.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Długotrwały proces leczenia ran przewlekłych nie tylko obniża komfort życia pacjenta, ale również zniechęca do systematyczności w stosowaniu zaleceń lekarskich. Nieodpowiednia pielęgnacja trudno gojących się ran lub leczenie jedynie objawowe bez zdiagnozowania i leczenia przyczyny może wydłużyć proces gojenia oraz doprowadzić do komplikacji.

Pierwszym krokiem do zastosowania skutecznej terapii jest ustalenie przyczyny powstania i trudności w gojeniu ran. W przypadku podejrzenia niewydolności żylnej podstawową metodą obrazowania jest ultrasonografia dopplerowska. Niewydolne żyły, które są częstą przyczyną powstawania trudno gojących się owrzodzeń wymagają leczenie operacyjnego. Obecnie dostępne są nowoczesne, małoinwazyjne metody laserowe zamykające niewydolne żyły.

Leczenie takie jest bezpieczne, a jego zastosowanie nie tylko przyspiesza gojenie, ale również często jest jedynym skutecznym rozwiązaniem.

Z ran, w których lekarz stwierdził cechy infekcji pobierany jest materiał na badania bakteriologicznego. Badanie w kierunku występowania bakterii tlenowych i/lub beztlenowych pozwala na precyzyjniejsze dobranie antybiotykoterapii oraz zapewnia skuteczniejszą walnę z bytującymi w ranie mikroorganizmami.
Po ustaleniu przyczyn powstania i trudności w gojeniu ran należy zastosować odpowiednie leczenie miejscowe oraz ogólnoustrojowe. Jeśli przyczyn powstania trudno gojących się ran jest wiele pacjent powinien być konsultowany przez zespół złożony z kilku specjalistów.

Choć sukces w przyspieszeniu gojenia ran zapewnia leczenie przyczynowe to leczenie miejscowe oraz dbanie o higienę rany jest równie istotne. Na proces leczenia miejscowego składają się takie czynności jak oczyszczenie rany, wspomaganie procesu regeneracji naskórka oraz zmiana opatrunków. O ile etap nawilżania i natłuszczania naskórka w celu przyspieszenia gojenia oraz zmianę opatrunków pacjent wykonuje samodzielnie w domu, tak oczyszczanie rany oraz ocena postępów powinna być przeprowadzana pod okiem lekarza lub specjalizującej się w leczeniu ran pielęgniarki.

Podczas oczyszczania z rany usuwany jest włóknik i martwicze. Przy systematycznych wizytach i kontrolowaniu procesu leczenia oczyszczanie zazwyczaj jest bezbolesne dla pacjenta. W przypadku rozległych zmian może wystąpić konieczność wycięcia większej części zainfekowanej tkanki. Zabieg chirurgicznego usunięcia zmian przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym.
Po oczyszczeniu oraz odkażeniu na ranę zakładany jest opatrunek. Specjalistyczne opatrunki dostępne na rynku medycznym zawierają m. in. substancje utrzymujące nawilżenie rany czy zapobiegające namnażaniu się mikroorganizmów. Dzięki szerokiemu asortymentowi możliwe jest dobranie opatrunku bezpośrednio do potrzeb pacjenta.

Brak leczenia lub niesystematyczność i niestosowanie się do zaleceń lekarskich mogą spowalniać proces gojenia ran lub być przyczyną jego komplikacji. Najczęściej spotykaną konsekwencją nieodpowiedniego lub nie wprowadzonego na czas leczenia jest jego wydłużenie oraz nasilenie objawów bólowych. Im dłużej pacjent bagatelizuje problem i zwleka z sięgnięciem po pomoc specjalisty tym bardziej skomplikowana i mozolna może okazać się rekonwalescencja.

Brak lub nieprawidłowe leczenie może również prowadzić do zakażenia rany. Zakażeniu towarzyszy często ból, pieczenie, zaczerwienienie oraz pojawienie się wydzieliny ropnej.

Gęsta wydzielina związana jest z namnożeniem się w ranie bakterii i w zależności od gatunku mikroorganizmów charakteryzuje się specyficznym, nieprzyjemnym zapachem oraz żółtawym, zielonawym lub niebieskawym zabarwieniem. Zakażenie spowalnia procesy regeneracyjne tkanek i wydłuża leczenie, ale zazwyczaj wdrożenie odpowiedniej antybiotykoterapii pomaga w zwalczeniu infekcji.

Jeśli pacjent ma osłabioną odporność lub infekcja nabiera charakteru przewlekłego to stan zapalny może rozprzestrzeniać się po całym organizmie powodując gorączkę i ogólne osłabienie organizmu. Sytuacja taka może być groźna i prowadzić do poważnych konsekwencji dlatego nie powinna być lekceważona.

Przy rozległych uogólnionych infekcjach przebiegających z ropowicą i martwicą tkanek miękkich jest czasem konieczne wykonanie amputacji kończyny w celu ratowania życia pacjenta. Są to często przypadki, których udałoby się uniknąć gdyby leczenie rano rozpoczęło się odpowiednio szybko lub i było prowadzone w prawidłowy sposób.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Choroby dolnego odcinka układu pokarmowego są dla wielu pacjentów źródłem codziennego bólu i dyskomfortu. Dolegliwości mogą być zarówno pojedynczym incydentem, jak również mogą przerodzić się w przewlekłą chorobę. Poczucie zawstydzenia często przewyższa dolegliwości bólowe pacjentów. Bagatelizujemy problemy, które są dla nas krępujące, powodując nasilanie objawów i rozwój choroby. Lekceważenie problemów proktologicznych lub zaleceń lekarskich może mieć poważny wpływ na kondycję dolnego odcinka układu pokarmowego, dlatego jeśli zauważymy u siebie niepokojące objawy warto skonsultować się ze specjalistą. Jak wygląda wizyta u proktologa?

Każda konsultacja specjalistyczna rozpoczyna się od rozmowy lekarza z pacjentem. Chcąc ułatwić pacjentowi pokonanie bariery w opowiadaniu o dolegliwościach, które mogą się mu wydawać wstydliwe, lekarz zadając pytania, nakierowuje pacjenta na istotne dla oceny choroby informacje. Przykładowe pytania, które może zadać lekarz, dotyczą trudności podczas wypróżniania oraz ich częstotliwość, obecność wycieków krwistych lub śluzowych oraz odczuwanie bólu lub pieczenia w okolicach odbytu. Ważne, aby podczas rozmowy z lekarzem pacjent czuł się komfortowo. Choć dla większość ludzi jest to niecodzienna sytuacja, proktolodzy codziennie pomagają pacjentom borykającym się ze schorzeniem odbytnicy i odbytu.

Podczas badania per rectum lekarz ocenia, czy w kanale odbytu nie występują patologicznie zmienione lub bolesne miejsca. Dodatkowo podczas badania palcem sprawdzane jest napięcie mięśni zwieraczy. Badanie to jest rutynową i powszechnie stosowaną procedurą w proktologii.

Badanie anoskopowe polega na ocenie odbytu i końcowego odcinka odbytnicy za pomocą krótkiego 7 – 9 cm wziernika. Oceniana jest błona śluzowa odbytu oraz sprawdzane jest, czy występują zmiany morfologiczne oraz cechy krwawienia. W przypadku ostrego stanu zapalnego, przeprowadzenie procedury bywa niemożliwe ze względu na ograniczenia bólowe pacjenta. W takim wypadku badanie przeprowadzane jest na kolejnej wizycie, po wprowadzeniu leczenia i ustąpieniu silnych objawów.

Retroskopia wykonywana jest w celu oceny odbytnicy oraz końcowego odcinka esicy pod kątem obecności zmian nowotworowych. Procedura różni się od anoskopii długością wziernika, która w przypadku badania retroskopowego wprowadza jest na głębokość ok 20 – 25 cm oraz koniecznością wcześniejszego wykonania wlewki doodbytniczej w celu oczyszczenia jelita. Z tego powodu badanie nie jest przeprowadzane podczas pierwszej wizyty.

Dolegliwości proktologiczne mogą być pojedynczym incydentem, nawracać sporadycznie lub mogą przerodzić się w przewlekłą chorobę. Objawy, które powinny wzbudzić naszą czujność i sugerować konieczność wizyty lekarskiej to:

Diagnostyka oraz prawidłowo postawiona diagnoza pozwolą wdrożyć leczenie, które zniweluje codzienny ból i dyskomfort pacjenta oraz zapobiegną rozwojowi groźnego schorzenia.

Lekceważenie problemów proktologicznych lub zaleceń lekarskich może mieć poważny wpływ na kondycję dolnego odcinka układu pokarmowego. Najczęstszym schorzeniem proktologicznym jest choroba hemoroidalna, czyli stan zapalny guzków krwawniczych stanowiących strukturę anatomiczną w kanale odbytu. Chorobotwórczo przepełnione krwią hemoroidy mogą powodować krwawienie podczas wypróżniania lub wypadać poza odbyt. W zależności od stopnia nasilenia choroby hemoroidalnej mogą pojawić się choroby współistniejące takie jak: zakrzep brzeżny odbytu, szczelina odbytu oraz ropień lub przetoka odbytu.

Zakrzep brzeżny odbytu jest bolesnym skrzepem w naczyniu hemoroidu zewnętrznego. Zakrzep brzeżny odbytu często mylony jest przez pacjentów z wypadniętym hemoroidem, dlatego w przypadku pojawienia się ostrego bólu i guzka istotne jest badanie lekarskie i często konieczna interwencja chirurgiczna.

Szczelina odbytu jest pęknięciem powłoki skórnej odbytu zwanej anodermą i odsłonięciem mięśnia zwieracza w kanale odbytu. Do uszkodzenia dochodzi zazwyczaj w sposób mechaniczny lub kiedy mięśnie zwieraczy mają zwiększone napięcie. Szczelina odbytu zazwyczaj objawia się silnym bólem podczas próby wypróżniania, utrzymujących się do kilku godzin oraz niewielkim krwawieniem. Dla niektórych pacjentów ból jest tak ogromny, że z obawy przed koniecznością wypróżnienia ograniczają spożywane posiłki.

Ropień oraz przetoka odbytu powstające na skutek stanu zapalnego wywołanego infekcją bakteryjną znajdujących się w kanale odbytu gruczołów. Objawy takie jak ból oraz obrzęk nasilają się w szybkim tempie, utrudniając pacjentowi poruszanie się i sprawiając dyskomfort przy próbach siadania. Ze względu na intensywność dolegliwości zazwyczaj konieczna jest szybka interwencja chirurgiczna polegająca na nacięciu ropnia. Zdarza się, że stan zapalny utrzymuje się na tyle długo, że w miejscu ropnia pojawiają się zgrubienia oraz wytwarzają bolesne przetoki.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Czy lato to dobry czas na laserowe leczenie żylaków? Czy nie lepiej poczekać na chłodniejsze, jesienne dni? To najczęściej pojawiające się pytania pacjentów z niewydolnością żylną w gabinetach chirurgów naczyniowych. U podstaw tych pytań leży obawa przed wystąpieniem powikłań oraz niechęć do noszenia pończoch uciskowych w czasie upałów. O tym, dlaczego nie należy odwlekać zabiegu laserowej ablacji wewnątrzżylnej (EVLT) latem, opowie dr n. med. Norbert Zapotoczny – specjalista chirurgii naczyniowej i chirurgii ogólnej.

– Rozwój medycyny oraz technik zabiegowych wpływa korzystnie nie tylko na proces leczenia, ale także na rekonwalescencję oraz odsetek powikłań. Po małoinwazyjnym zabiegu laserowej ablacji żył EVLT, pacjenci w większości przypadków nie wymagają żadnych leków przeciwbólowych oraz nie muszą ograniczać swojej normalnej aktywności fizycznej, a wyroby kompresyjne (pończochy, podkolanówki) stosowane są przez nich przez okres 2 tygodni.

– Rzeczywiście, noszenie ciasnych pończoch latem nie należy do przyjemności. Należy jednak wziąć pod uwagę, co spowoduje nieleczona u pacjentów niewydolność żylna w upalne dni.

W wysokiej temperaturze dochodzi do rozszerzenia wszystkich powierzchownie położonych naczyń krwionośnych – w tym żylaków. Może to wywoływać lub nasilać już obecne obrzęki kończyn. Obrzęki w krótkim czasie mogą doprowadzić do stanów zapalnych skóry i tkanki podskórnej, które pojawiają się jako bolesne stwardnienia w miejscu zaczerwienionej, nadmiernie ucieplonej skóry. Stany zapalne mogą spowodować pojawienie się trwałych, brunatnych przebarwień skóry, alergii – swędzących wyprysków i sączących, surowiczych pęcherzyków, mogą też prowadzić do wystąpienia owrzodzeń żylnych – rozległych, sączących i bolesnych ran na podudziach, których zagojenie może potrwać wiele miesięcy, a nawet lat. Dodatkowo lato to pora wakacyjnych wyjazdów, długich podróży samolotem lub samochodem, czyli długich okresów unieruchomienia w pozycji siedzącej. Pozycja taka powoduje zastój krwi w niewydolnych żyłach i może prowadzić do zakrzepicy.

W VenoMedica zajmujemy się diagnostyką niewydolności żylnej, żylaków i pajączków naczyniowych. Stosujemy małoinwazyjne techniki zabiegowe, po których pacjenci bardzo szybko wracają do pełnej sprawności.

Wszystkie te powikłania nieleczonej niewydolności żylnej występują z większą częstotliwością właśnie latem. Należy pamiętać, że nie tylko potrafią uprzykrzyć wakacyjny urlop, ale też stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia, a w niektórych przypadkach nawet życia! Leczenie przynosi więcej korzyści i jest zawsze bezpieczniejsze niż jego odwlekanie w czasie. Mając to na uwadze należy rozważyć poddanie się leczeniu niewydolności żylnej nawet podczas fali upałów.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Pomoc fizjoterapeuty jest nieocenionym elementem rekonwalescencji pozabiegowej i pourazowej oraz w przypadku dolegliwości bólowych utrudniających wykonywanie codziennych czynności. Wiele osób zastanawia się jak wygląda pierwsza wizyta w gabinecie fizjoterapeuty oraz w jaki sposób się do niej przygotować?

Celem indywidualnej terapii z fizjoterapeutą jest przywrócenie pacjentowi sprawności fizycznej. Do fizjoterapeuty zgłaszają się pacjenci po zabiegach i urazach ortopedycznych, po zabiegach chirurgicznych, jak również z dysfunkcjami narządu ruchu o podłożu neurologicznym. Fizjoterapeuci wspierają także sportowców (zarówno zawodowców, jak i amatorów) poprzez przygotowanie do treningu, edukację w zakresie odnowy biologicznej w sporcie oraz rehabilitację po przebytej kontuzji. Odpowiednio dobraną terapią fizjoterapeuta pomaga pacjentom eliminować ból oraz przywrócić sprawność ruchową. Działania fizjoterapeuty obejmują terapię manualną wraz z masażem sportowym lub leczniczym oraz kinezyterapię wykorzystującą różnego rodzaju ćwiczenia ogólnousprawniające, wspomagające czy stabilizujące.

Podczas konsultacji fizjoterapeutycznej w pierwszej kolejności zbierany jest wywiad oraz przeprowadzane badanie czynnościowe pacjenta. Dzięki szczegółowej rozmowie z pacjentem ustalane są dolegliwości i ograniczenia pacjenta oraz czy istnieją symptomy, które dla pacjenta mogą być niepowiązane z problemem, ale dla fizjoterapeuty istotne w prowadzeniu terapii. Poznanie przebiegu choroby oraz dotychczas stosowanego leczenia jest bardzo ważne. Badanie czynnościowe ma za zadanie przedstawić fizjoterapeucie pracę narządów ruchu pacjenta – pełność zakresu ruchu oraz blokady i ograniczenia bólowe poszczególnych stawów lub partii mięśni. Jest to niezbędne do ustalenia planu terapii oraz jego intensywności.

Po przeprowadzeniu pełnej diagnostyki fizjoterapeutycznej i ustaleniu planu terapii przychodzi czas na rozpoczęcie pracy. Na spotkanie z fizjoterapeutą warto mieć wygodny strój z przewiewnych i niekrępujących ruchów tkanin. Podczas wykonywania ćwiczeń fizjoterapeuta czuwa nad ich poprawnością oraz koryguje wszelkie nieprawidłowości lub jeśli jest taka potrzeba zmienia stopień ich natężenia. Po wizycie pacjent udaje się do domu z instruktażem ćwiczeń oraz zaleceniami pracy własnej. Warto jednak terapię prowadzić pod okiem specjalisty, który na bieżąco oceni postępy i efekty oraz zmodyfikuje ćwiczenia w oparciu o nie.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.

Choroby dolnego odcinka układu pokarmowego takie jak hemoroidy, szczelina czy zakrzep brzeżny odbytu są dla wielu pacjentów źródłem codziennego bólu i dyskomfortu. Dolegliwości mogą być zarówno pojedynczym incydentem, jak również mogą przerodzić się w przewlekłą chorobę. Jeśli objawy takie jak: ból i pieczenie w okolicach odbytu, biegunki, zaparcia, problemy z wypróżnianiem lub krew w stolcu utrzymują się od dłuższego czasu lub często nawracają warto skonsultować się z lekarzem proktologiem. Diagnostyka oraz prawidłowo postawiona diagnoza pozwolą wdrożyć leczenie, które zniweluje codzienny ból i dyskomfort pacjenta oraz zapobiegną rozwojowi groźnego schorzenia. Siedzący tryb życia oraz nieprawidłowa dieta mogą nasilać dolegliwości i spowalniać zalecone przez specjalistę leczenie. Jak zatem powinna wyglądać dieta pacjenta borykającego się w chorobami odbytnicy i odbytu?

Podstawowym celem diety stosowanej w schorzeniach proktologicznych jest regulacja procesu wypróżnienia. W diecie pacjenta powinna pojawić się przede wszystkim odpowiednia ilość błonnika i wody. Produkty bogate w błonnik to przede wszystkim produkty pełnoziarniste np. kasze, otręby, suszone owoce, orzechy oraz niektóre warzywa np. ziemniaki i brokuły. Produkty bogate w błonnik pobudzają wydzielanie śliny, zapewniając lepsze trawienie pokarmu. Pobudzają ruchy perystaltyczne jelit, zapobiegając zaleganiu mas kałowych oraz wpływają na zwiększenie wchłaniania wody ułatwiając wypróżnianie i zapobiegając zatwardzeniom.

Dzięki częstszym wizytom w toalecie i stolcom oddawanym w mniejszych ilościach obniża się dyskomfort oraz ból odczuwany przez pacjenta. Jednak, aby błonnik mógł dobroczynnie działać w procesie trawienia potrzebna jest również odpowiednia ilość płynów. Najbardziej neutralnym i najlepszym płynem, który powinniśmy spożywać jest woda. Dla prawidłowego funkcjonowania organizmu powinnyśmy wypijać co najmniej 1,5 litra wody, pitej małymi porcjami przez cały dzień.

Z diety pacjenta proktologicznego powinny zostać wykluczone produkty drażniące odbyt oraz spowalniające lub zaburzające prawidłową prace jelit. Do produktów drażniących zalicza się przede wszystkim potrawy ostre, kawę, cytrusy, słodycze oraz alkohol. Produkty te, podrażniając ściany odbytu, utrudniają wypróżnianie oraz sprawiają, że jest ono bolesne dla pacjenta. Na układ pokarmowy negatywny wpływ mają również spożywane, zwłaszcza w dużych ilościach, produkty pszenne (chleb, makaron, wyroby garmażeryjne) oraz potrawy przygotowane na głębokim tłuszczu. Czujność pacjenta powinna wzbudzić chęć sięgnięcia po środki przeczyszczające. Preparaty takie, gwarantujące przez producentów szybkie rozwiązanie problemów, mogą podrażnić błony jelita oraz odbytu. Decyzję o konieczności zastosowania jakiekolwiek leku oraz o długości terapii powinien podejmować lekarz. Preparaty stosowane niezgodnie z zaleceniami lub pomimo przeciwwskazań mogą rozleniwić układ trawienny lub wyrządzić w nim dodatkowe szkody.

Spożywanie błonnika i wody oraz unikanie drażniących produktów to nie wszystkie zasady, które pomogą wyregulować pracę jelit i usprawnić proces trawienia. Warto pamiętać, aby nasz codziennie jadłospis składał się z potraw jak najmniej przetworzonych oraz produktów jak najbardziej urozmaiconych. Smażenie na głębokim tłuszczu zaleca się zastąpić gotowaniem na parze lub pieczeniem. Posiłki warto podzielić na kilka mniejszych, a do każdego dodać porcję świeżych warzyw lub owoców. Poczucie zawstydzenia często przewyższa dolegliwości bólowe pacjentów. Bagatelizujemy problemy, które są dla nas krępujące, powodując nasilanie objawów i rozwój choroby. Lekceważenie problemów proktologicznych lub zaleceń lekarskich może mieć poważny wpływ na kondycję dolnego odcinka układu pokarmowego, dlatego jeśli zauważymy u siebie niepokojące objawy warto skonsultować się ze specjalistą i wdrożyć leczenie w początkowym okresie choroby.

Autor: VenoMedica
Prawa autorskie zastrzeżone.